من و او

در پشت نقاب چهره ام یک نفر است که مرا می خواند
چه روزها که بااو زندگی می کنم  
نفس می کشم
 و بازی اش می کنم 
در شادی هایش شاد می شوم و در غم هایش.. 
آه... غم هایش
 چقدر شبیه دیوانگی های من زیر نقاب است
شب ها که به خیابان خواب ها می رسم
 نقاب نیز با من به خواب می رود 
می خوابانمش و بیدار می شوم 
چون مرده ای متحرک قدم می گذارم در کوچه های خیال  
برایت چای دم می کنم و کنارت می نشینم 
قند دلم در استکان چایی ات آب می شود 
وقتی میگویی لب سوز است 
لب هایم را می بندی برای هر کلامی
 دلم را که از صبح برایت می جوشد آرام می کنی 
وخیالت مهمان افکارم می شود 
و میوه دلم می رسد برای 
چیدن دوست داشتن هایت