ارباب شدی که رو به هر کس نزنم...

.

.

ای که ارباب شدی تا به کسی رو نَزَنم
آن که از عالم و آدم شده دلخسته منم
.
شهره بودم به بدی در همه جا تا اینکه
سیبِ لبخندِ تو شد باعثِ آدم شدنم
.
هرچه دارم فقط از روضه ی قاسم دارم
من حسینی شده ی دستِ امام حسنم
.
تلخیِ مردمِ این شهر برایم غم نیست
بس که شیرین شده با بردنِ نامَت دهنم
.
من اگر گریه برایَت نکنم می‌میرم
سخت بارانی‌ام و در غمِ تو سینه زنم
.
سینه ام گَشته کبود و سَر و رویَم زخمی
بیمه شد بینِ همین لطمه زدن ها بدنم
.
پیرهن را ز تنت برد حرامی ، بُگذار
تا که در روضه ی تو پاره شود پیرهنم
.
ای که بر خاک رها بود تنِ بی کَفنت
کاش باشد کمی از تربتِ تو در کفنم
.
ای همه هستی عالم به فدای تو حسین
ننگ بر ما که نمردیم برای تو حسین…

.

.

محسن کاویانی