ناشناسی از اعماق دریا

به دریا نزدیکم، در هر نفس سنگینی ماسه ها در کفش هایم ردپایم را عمیق تر کرده ، یک نفس مانده ، نمیدانم کجا غرق میشوم نمیدانم کجا زنده میمانم،  در کفش هایم  یا آن سوی ماسه ها ، من حتی به آسمان هم فکر میکنم فقط نمیدانم آنجا کجاست ، من رنگ ها رو نمیشناسم ،اما باید به دریا برسم.ثانیه ها شروع به رفتن میکنن و من برای آخرین بار امیدم را در گلویم حبس میکنم ،این بار برای دریا .