جوابیه به شعر استاد حمید مصدق (تو به من خندیدی)

من بهشان خندیدم
چون که میدانستم پدر و دخترکش میدانند
که به چه دلهره ای
پسرک سیب ز همسایه ربود
روی من تند دوید
سیب را دید ، ولی عشق ندید
چون نمی خواست ، به غنیمت بِرَود فرزندش
و چنین، ذهن دختر وسط عشق و پدر گیر افتاد
سیب دندان زده از دست جوانش ، به من پیر افتاد
و گمانم که پدر مُنتَخَبِ دختر شد
چون همان لحظه پسر بغظی شد
آخرش نیز نفهمیدم من
که در این رابطه تقصیر از کیست
چند سالیست که اندیشه کنان غرق در این پندارم
که خدای عالم
ز چه حکمت به دلم پرورش سیب گذاشت؟