رنج حلول طریانی

شب به موهایم میپیچد
شب
از ناخن هایم تراویده است
شب تناسخی، مقیم رویاهاست
شبست
دستهای مهربان تو، تصنیف انگور را می آغازد..
در باغ های طلایی بازوانت
از براده های غم خبری نیست..
در این سوی خیال، جهان اربعه آزادست
.
.
.
گلبرگ های صورتی مات را به تنم میچسبانم
عطرت را خفه میکنم
مادیان های عریان پراکنده میشوند
پنکک میزنم
خرگوش های برفی را نوازش میکنم
و به چپاول مرسوم مردانگی تن میدهم

شب
رقصنده غریزه ی تنهاییست
هرگز فرقی نمیکند
آغوشش
بوی خشم زنجیرهای تلخ عاطل دهد..
شب ، زخم بوسه های گرم توست
میپوشانمش
بر کمرگاه آسمان هایم ، پرنده میروید
شب زادگاه منست
شب
رنج حلول طریانی،،
شب
آزادی مست فراموش تماشاییست.