ضُخام پیدایی

هزار مُضرب و ضخام پیدایی

چه جلگه ای و چه مهارت بی جایی

زِ شانه ی بی دُرّ جهان نمیدانم

خطیب دوستی و پیدایش فردایی

هجوم سیره ی دل چه بستری دارد

نشان از کرشمه ی بی قضای دنیایی

خزان گل و بی دریغ باد کهن

بی نور شفق و ستاره ی دریایی

کلام کینه و جهان خاموش بی مصداق

سکوت بی خرد و نِخوَت و پروایی

هزاران دست اگر داشت در تن خود

چه شکل و چه شمایل و چه زیبایی

چو قدرت تن و دلیری صحرایی

کلام نادرست، ناگفته ی دانایی

بشنو که دل از بی نوایی چنین می گفت

زمانی به تنگدستی و ندانسته رسوایی

دلیر مردی و غیرت و اراده ی خود

دانسته خبر می کنم از آن، زِ دیده بینایی

همچو مغولان می شوم، چهره ای نصوح

سر دهم چو دادی و کنم چه دعوایی