شعر درباره شستشوی مغزی و خرافات

گوسفندان فربه‌تر می‌شوند
با اتاق‌خواب بیشتر
چربی‌های انباشته‌تر
دخمه‌های چند متر بالاتر
از انسان دور‌تر 
از موش کور کورتر
آدمک‌های خوش‌چرای این دشت
انگل‌وار زندگی می‌سوزانند
در توهم خوشبختی 
با خرافات نشئه شده
با افتخار
بی‌شعور
می‌مانند
برده‌های بی‌اختیار
 به ریشه‌ها زهر می‌پاشند
این نادان‌های از دو طرف
این خواب‌ماندگان صبح خمار 
در توهم آزادی می‌لولند
با ادای زندگی و ادعای شرف
آب در هاون می‌کوبند
یک مشت چاپلوس چرکین بی‌ارزش
هرزه دهان‌های مفت‌نفَس چیزک‍ِش
حاصل فله‌ایی جفتگیری مگس‌وار 
مصرف‌زدگان الکی‌خوش سرگین‌ک‍ِش
پارادکس بارز زندگی در مُردار 
در تمرین همیشه‌ی واژه‌های قلمبه
جماعت خود باد کرده‌‌ی بی‌تلمبه
دهان‌لق‌های شُل‌مغز پر از نکبت
 تکثیرکنان نسل تخمی پ‍ُر آفت
دهان‌گشادان نعره‌زن مشنگ
انگولک لازمان مبتلا به مچاچنگ*
لب‌و‌لوچه‌های آویزان از گندآب
خود زرنگ‌پنداران ماسیده در زرداب
زایل‌کنندگان همخوابگی و رقص
اضافه‌خوران شُل‌دهن روسپی‌مغز
پشه‌وار میان لجن در حال تکثیرند
نادان‌تر از آن تا بفهمند 
قبل از مرگ
وز وز کنان 
می‌میرند

کوروش فلاح نژاد