بی‌نام

میان دیوارهای دردمند شهر
شب سر می‌کشد مرا
در هوای بویناک کوچه‌های غروب
زیر نور کم‌سوی چراغ می‌برد مرا
با درون اندیشناکم درگریبانم ولی
با تو حال دیگری می‌شود مرا
به چهره نمایان نیست با تو سودای ما 
این عشق از درون می‌درد مرا 
کجا راهی شد جان عصیانگرِ من
که این راه ناهموار می‌سزد مرا 
سر ناسازی دارد اگر دریا
ناخدای خود باید بود
چه باک اگر توفان شلاق بر تن می‌زند مرا 
باری کنار فانوس‌ها‌ی کم‌جان شب 
تا نسیم خُنک پایان گیرد 
مرگ بوسه بر لب می‌نهد مرا
.
کوروش فلاح نژاد