یک قدم دورتر از تو هوایش ابریست

در خیالات خودم در زیر بارانی که نیست

می‌رسم با تو به خانه، از خیابانی که نیست

می‌نشینی رو به رویم خستگی در می‌کنی

چای می‌ریزم برایت توی فنجانی که نیست

باز می‌خندی و می‌پرسی که حالت بهتر است؟

باز می‌خندم که خیلی! گر چه می‌دانی که نیست

شعر می‌خوانم برایت واژه‌ها گل می‌کنند

یاس و مریم می‌گذارم توی گلدانی که نیست

چشم می‌دوزم به چشمت، می‌شود آیا کمی -

دست‌هایم را بگیری بین دستانی که نیست؟

وقت رفتن می‌شود با بغض می‌گویم نرو

پشت پایت اشک می‌ریزم در ایوانی که نیست

می‌روی و خانه لبریز از نبودت می‌شود

باز تنها می‌شوم با یاد مهمانی که نیست
شعری از بیتا امیری
امیدوارم این شعر را نه تا حالا جایی خوانده باشید نه شنیده باشید.چون اگر اینگونه باشد حتما باید در شعر ارسالی خود بدان اشاره بفرمایید

درود جناب ادیب
با جناب عزیزیان موافقم

درودها




⚘⚘⚘⚘⚘⚘⚘

سلام دوست خوبم شعرت یجاهایی خیلی خوب بود دوستش داشتم

درودها