تولد پروانه

 

"چه کسی می داند، که تو در پیله تنهایی خود تنهایی
چه کسی می داند، که تو در حسرت یک روزنه در فردایی
پیله ات را بگشا
تو به اندازه پروانه شدن زیبایی" 
و چنین شد که به نجوای امید، به پرِ برگِ سپید
چنگ بر پیله زنان، چشم بر باغِ جهان بگشایی
چه کسی می فهمد، که تو در سردی لب های نفس لرزانی
چه کسی می بیند، که تو در وحشت دنیای جدید گریانی
دیده ات را بگشا
تا ببینی چه در آفاقِ محبت پیدا، و چه در مهرِ طبیعت گویا
که خوش آمد به زمین پاره ای از مُلکِ برین
تکیه بر تخت زنان و همه خلق اند سرگرمِ پذیرایی
و چنین شد که قرار، به دل پاک نهال، گشت مهمان اهورایی

آخرالامر، بدان!

تو همانی که خودت میخواهی