پست های وبلاگ

در یکی از شبهای زمستانی سال 1365 شمسی در کنج خلوت خود نشسته بودم و دیوان غزلیات مولانا-معروف به دیوان غزلیات شمس تبریزی-را می خواندم.یکدفعه به ذهنم رسید که به دیوان مولانا تفالی بزنم.گفتم مرسوم است که ما ایرانیان اعم از خاص و عام همیشه به دیوان خواجه حافظ شیرازی تفال می زنیم و فال می گیریم ؛ من امشب می خواهم از مولانا فال بگیرم.فاتحه ای نثار ارواح طیّبه ی مولانا و شمس کردم ، سه بار صلوات فرستادم و لای دیوان قطور غزلیات مولانا را گشودم.غزلی-یا بهتراست بگویم قصیده ای-بیست و پنج بیتی با این مطلع آمد:

غزل را ادامه دادم که ناگهان گویی برق سه فاز بر من وصل شد!می دانید چرا؟چون در اواسط غزل به این دوبیت رسیدم:

هیجان زده شدم ، اشک در دیدگانم جمع شد و هدیه به روح بلند مولانای کاشف اسرار ضمیر ، سوره ی مبارکه ی حشر را تلاوت کردم.