پست های وبلاگ

اگه تورو دوست دارم خیلی زیاد.... منو ببخش!
اگه تویی اون که فقط دلم میخواد.....  منو ببخش!
منو ببخش اگه شبا..... ستاره هارو میشمارم
منو ببخش اگه بهت خیلی میگم..... دوست دارم
منو ببخش اگه برات.... سبد سبد گل میچینم
منو ببخش اگه شبا فقط تورو...... خواب میبینم

اگه تو رو دوست دارم خیلی زیاد.... منو ببخش!
اگه تویی اون که فقط دلم میخواد.....  منو ببخش!

منو ببخش اگه واسه.... چشای تو خیلی کمم
تو یه فرشته ای و من..... اگه فقط یه آدمم!
منو ببخش اگه برات..... میمیرم و زنده میشم
اگه با دیوونگیام....... پیش تو شرمنده میشم
منو ببخش..... اگه همش..... میسپارمت دست خدا
اگه پیش غریبه ها.... بجای تو میگم شما!

منو ببخش! من نمیخوام...... تو رو به ماه..... نشون بدم!
نشونیتو نه به شب و...... نه دست آسمون بدم
منو ببخش اگه میخوام.... تو رو فقط..... واسه خودم!
ببخش اگه..... کمم ولی...... زیادی عاشقت شدم
اگه تو رو دوست دارم خیلی زیاد.... منو ببخش!
اگه تویی اون که فقط دلم میخواد.....  منو ببخش!

 

مریم حیدرزاده که بینایی خود را بر اثر چند عمل جراحی در کودکی از دست داد، در اواخر دههٔ ۷۰ با نوشتن شعرهایی به سبک محاوره‌ای و با به‌کارگیری کلمات ساده و روان شهرت یافت.

بسیاری از خوانندگان داخل کشور و همچنین خوانندگان فارسی‌زبان در بیرون از ایران از ترانه‌های او در آهنگ‌هایشان استفاده کرده‌اند. مریم حیدرزاده دانش‌آموخته حقوق قضایی از دانشگاه تهران است. پدر او بازنشسته ارتش و مادر او هم کارمند بود ولی به خاطر نگهداری از وی مدت هاست که فعالیت بیرون از منزل ندارد. مریم حیدرزاده ساکن سعادت‌آباد تهران است.

مریم حیدرزاده با خوانندگانی مانند مهستی ، کامران و هومن ، لیلا فروهر، داریوش، هنگامه، شادمهر و.....  همکاری داشته است.

 

مشکل چشم من آب مروارید بود. از یک و نیم سالگی تا سه و نیم سالگی حدود سه بار چشم هایم را جراحی کردم. با اینکه به یک چشم پزشک پروفسور مراجعه کردیم اما در عمل جراحی اعصاب پشت چشمم هم قطع شد تا ارتباط شبکیه با مغز از بین برود و من بینایی ام را از دست بدهم.

همیشه مادرم تعریف می کند که از سه , چهار سالگی جملاتی را که می گفتم آخرشان یک شباهتی به هم داشت البته خودم که یادم نمی آید. ولی از 8 سالگی یادم هست که شعر می گفتم و شعرهایم را به کمک معلم هایم تصحیح می کردم.

 

الان خوشحالم در کتاب اخیرم هم نوشته ام.... که از همه کسانی که از زندگیم رفتند متشکرم! چون اگر نمی رفتند آن کسی که بنابود بیاید نمی آمد :)

کلاس پنجم ابتدایی که بودم دوست داشتم پزشک بشوم ولی در دوره دبیرستان تصمیمم عوض شد. در دانشگاه رشته حقوق خواندم ولی رشته ام را اصلا دوست ندارم.

 

شدیدا طرفدار پرسپلیسی هستم و پرسپولیسی ها را دوست دارم, ولی متعصب ترین آنها علی انصاریان است. علاقه ام به پرسپولیس به حدی است که در بازی های مهم من به اردوی آنها می روم . من به جز برنامه نود و بازی های پرسپولیس برنامه دیگری را از تلویزیون نگاه نمی کنم اما کارهای آقای خواجه امیری چون معمولا خوب هستند را می پسندم.

 

متاسفانه هشت سال ناعادلانه من را حذف کردند، رشته دانشگاهی من حقوق قضایی بوده است و با وجود اصطلاح همه در برابر قانون یکسان هستند، در آن دوره همه در برابر قانون یکسان نبودند و آن ایرادهایی که به من گرفتند را می توانستند به خیلی های دیگر بگیرند. به من گفتند شما با خواننده های خارج از کشور کار کردید، خیلی ها با خواننده هایی که از نظر دوستان مطرودتر بودند کار کردند و اسامی شان در تیتراژهای سریال های ماه رمضانی تلویزیونی نوشته شد. اگر همه در برابر قانون یکسان هستند باید آن اتفاقی که برای من افتاد برای دیگران هم می افتاد که متاسفانه اینطور نشد.

(Maryam HeydarZadeh And Kamran&Hooman)

 

مریم حیدرزاده که پس از سال ها دوری با انتشار آلبومی از دکلمه هایش و برگزاری نمایشگاهی از نقاشی هایش به فضای هنری ایران بازگشته است، معتقد است هشت سال به صورت ناعادلانه حذف و کنار گذاشته شده و مورد بی عدالتی قرار گرفته بود.

در این بین مریم حیدرزاده در این دوره وجهی دیگر از توانایی هایش را نیز به معرض نمایش گذاشته است؛ نقاشی. نقاشی به عنوان یک شاعر نابینا؛ که می تواند کنجکاوی برانگیز باشد. خود شاعر درباره این جنبه از کارش می گوید:ایده هایم در نقاشی ایده هایی کاملا ذهنی هستند. در حقیقت می توانم بگویم که در نقاشی هایم حس اشعارم را ترسیم می کنم...

 

وقتی بچه بودم می دیدم. این را دقیق به یاد دارم. حتی یاد دارم که پلنگ صورتی را با عینک ذره بینی می دیدم و آن را به خوبی به یاد دارم. از تصاویر دیگری که به ذهن دارم یکی هم رنگ قرمز دسته گل عروسی خاله ام است. پس رنگ ها در ذهن من تعریف دارند. در حقیقت مشکل چشم من جز آب مروارید چیزی نبود. من از یک و نیم سالگی تا سه و نیم سالگی در این دو سال سه بار چشم هایم را جراحی کردم. اما داستان حسرت نقاشی به جایی دور برمی گردد. به روزهای سه سال و نیمی ام؛ که یکی از دوستان پدرم برای من از کیش یک بسته آبرنگ هدیه آورده بود. آن موقع خیلی ذوق و شوق داشتم که آبرنگ را باز کنم و با آن نقاشی بکنم. اما آن عمل جراحی...

بعداز عمل جراحی حسرت نقاشی با من ماند؛ قد کشید؛ بزرگ شد. هیچ چیزی هم آن جای خالی را پر نکرد. آن حسرت همیشه همراهم بود و همیشه هم از این حسرت می گفتم؛ تا این که هشت سال پیش استادی بهم گفت که به جای این که مدام از حسرت نقاشی بگویی، شروع کن و نقاشی بکش! و چنین شد که آن کودک سه ساله بعد از چند سال حسرت بالاخره بسته آبرنگش را به دست گرفت...

 

حافظ از آن شاعرهایی است که من خیلی دوستش دارم و خیلی هم به فال حافظ اعتقاد دارم. همیشه برای کوچکترین کاری که بخواهم انجام بدهم فال حافظ می گیرم. ما شبی دست بر آریم و دعایی می کنیم/ غم هجران تو را چاره به جایی می کنیم.

برعکس همه از فصل بهار بدم می آید. عاشق پاییزم اما ماه اردیبهشت را خیلی دوست دارم. گل سرخ و رنگ قرمز را دوست دارم از رنگ آبی متنفرم. از سفر کردن خوشم نمی آید مگر قصدم کره ماه باشد. خیلی احساساتی و هیجانی هستم و به عشقی که دارم خیلی حسود و انحصار طلبم و در بدترین شرایط , نوشتن آرومم می کند.

 

چشم دل باز کن که جان بینی
آن‌چه نادیدنی‌ست آن بینی

گر به اقلیم عشق روی آری
همه آفاق گل‌سِتان بینی

آن‌چه نشنیده گوش، آن شنوی
وآن‌چه نادیده چشم، آن بینی

(ترجیع بند هاتف اصفهانی)

 

 ---------------------------------------------------------------------