يکشنبه ۱۷ فروردين
اشعار دفتر شعرِ دلشکسته شاعر آرامش ظهرابی
|
|
|
|
من خدا را شاکرم چون مرغ آمینم تویی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مست در آغوش گرمت من سراپا سوختم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حال دل را توبه هرآیه که میخوانی نیست
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوستت دارم و دانی به همین آسانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من اگر دیوانه ام با عشق عاقل می شوم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تا هرنفسی به دل تورا کم دارم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بی سروسامانی و حیرانی ام
قصه ی مهریست به پیشانی ام
منتظرم بگذری از کوچه ام
یارقدیمی دبستانی ام
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حکم گر صادر کنی من یار خاطر می شوم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
شرارتها چه بد رنگ است امشب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اسمانم تو نباشی سر باران دارد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پیر چشمانت شدم گفتی دلت شیدای کیست؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک شبی گر بدر رویت سوی من مایل شود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می شود با یاد تو محشر نمود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پریشان کن
تو مویت را
دلی دیوانه
می خواهم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
وقت ِ دلتنگی دلم صحرای محشر می شود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دل به هوای روی تو به احترام می شود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه می شود به شهر من عزیز دل سفر کنی؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دل سپردم به رود جاری شد
دل سپردم به غم قناری شد
دل سپردم به باد طوفان شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رو به غروب غم زده نشسته تار می زنم
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش می شد عشق را تفسیر کرد
لا به لای عاشقی ها گیر کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خاطرات مانده در یاد!
گیسوانی پریشان ُ
رها در باد...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پناهنده شده ام
به کوی خاطرات!
به کوچه ی بن بست ِ
شاپرکه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بتابان،
خورشید ِسوزانِ نگاهت را،
به قطبین دلم!
این سردی؛
سیراب می کند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلم جایی می خواهد
که تکثیر کند،
غزل،غزل مهربانی را !
و تفسیر کنم
قصیده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بهانه ای می خواهم ُ
راهی
که
به
تو وصل شود!
به تویی که،
پیچ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من از طایفه ی
تنهایی ...
قبیله ی دلتنگی !
همنشین آهم ُ
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دلم نه به وسعت
آسمان و زمین و دریا
که به وسعت خود واژه ی
عشق
برایت تنگ م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای دوست ببین خانه ی دل سوختنی نیست
این جامه ی عشاق به تن دوختنی نیست
روشن شده این دل ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دوست داشتن برای تو نه عشق
که بازی قائم باشک بود
من چشم می بستم
به روی خطاهایت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
دل با نفس
تانگو می رقصد
گوش با زبان
شش و هشت
دست پا می دهد
به وس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
یک روز
یک جا
از یادت می رود
عادت...
ولی وقتی
اهلی
شد د
|
|
|
|
|
|
|
|
|
پروانه
می مکد هستی گل را ز لبش
روزها
و بدمستی می کند
در آغوش شمع
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مرا در شهر دلتنگی رها کرد
بسی دل را به هجرش مبتلا کرد
خدا را با که این صحبت توان کرد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سپردم غصه ی دل را به هستی
به یادت لب زدم دیشب به مستی
من و ساقی و جام و باده ی ناب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
خدایا...
خسته و دل شکسته از همه
بریده از عالمی
با یک بغض گلوگیر
بی اراده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
نازل شد
نگاه پر مهرت
بر کویر خشک و تشنه ی دل
و بارور کرد
بذرهای خفته احس
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می روی بدجور بر غم مبتلایم می کنی
با نبودت ماه تاب من فنایم می کنی
بی تو من آواره و مد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آی آدمها
که نشسته اید بر ساحل
شاد و مغرور
مردی دارد می کند
آرزوهایش را
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به سراغم نیا
نه نرم و اهسته
نه تند و پیوسته
سر رشته دل را هم که بگیری
با
|
|
|
|
|
|
|
|
|
می لرزد گسلهای دلم
انگار فوران کرده
آتشفشان جزیره ی
رخ پر مهرش
به عشاق بگو
پا پس بکشن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
عروسک می شوم
نه برای بازیچه بودن
عروسک می شوم
تا همه دنیایم
آغوش دخترک بازیگوشی باشد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کاش می شد باز کودک می شدیم
فارغ از درد چکاوک می شدیم
یک شبی هم مثل آن یاس کبود
|
|
|
|
|
|
|
|
|
به مهرش من گرفتار و اسیرم
غم هجران او بنموده پیرم
نگو ای دل چرا می نالی اکنون؟
|
|
|
|
|
|
|
|
|
راهیست پر پیچ و خم
راهیست پر ز غم
بس خطرهاست در آن
شرطش آن است
مجنون باش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه گفتی سهراب؟
آب را گل کردند!
وای سهراب...
نبودی که ببینی چه با دل کردند
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کوی دل ز مهرت چراغانیست
مجلس سینه ی ما روحانیست
به پاکی شهره ی شهری ماه من
که ه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
در مصر دلت دلی غریب نیست
شیدا شدنم بسی عجیب نیست
ای یوسف کنعان دل من
|
|
|
|
|
|
|
|
|
برای وصف دو چشمت ترانه میخواهم
برای مستی شامم بهانه می خواهم
بخوان مرا
|
|
|
|
|
|
|
|
|
کمی با من عاشق مدارا کن
درد دل خسته را مداوا کن
ن
|
|
|
|
|
سیاوش آزاد
زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
بهروز عسکرزاده
سیدحاج فکری احمدی زاده(ملحق)
محمدرضا آزادبخت
شاهزاده خانوم 
محمد رضا خوشرو (مریخ) 
