آوای نیستان

می سرودم دوری ات رابازباران می گرفت

بیشه اردیبهشتم رنگ آبان می گرفت

تا به یادروز میلادت غزل می کاشتم

باغ دل را بوی سیب ویاس وریحان می گرفت

عاشقانه واژه ها درطبع شعرم می شکفت

برلب بام غزلها عشق جولان می گرفت

زیررگبارجدایی بودم و امواج غم

کلبه تنگ دل آوای نیستان می گرفت

درنگاهم کاش یک آنی نگاهت می نشست

بی سروسامانی ام ان لحظه سامان می گرفت

بالهایم درغمت فرسود وپروازم شکست

ازازل این درد دامان غریبان می گرفت

گفتگویی داشت چشمان توباچشم غریب

چشم من ازچرخش چشم توفرمان می گرفت