غزل شماره ۱۶

 

از کرده و ناکرده ی خود باک ندارم
وز بختِ خوشم دشمنِ بی باک ندارم
هرگونه رَوَم هر چه بپوشم حرَجی نیست
هر جا که شَوَم مقصدِ جز خاک ندارم
از چرخه ی شیدایی و رسوایی دنیا
من فارغ و یک سینه ی پُر چاک ندارم
هم فرش بُریدم من و هم جامه دریدم
چون خُوف از این بِسترِ نمناک ندارم
بی خود ز چه گریم من و بی خود ز چه نالم
آن دم که دلی سُفته و غمناک ندارم؟!
در سایه ی ایزد که نظر بر نظرم داشت
بر مالِ جهان دیده ی ناپاک ندارم
بس دیدم و فهمیدم از این گنبدِ الوان
از حسرتِ دنیا قدِ خاشاک ندارم
بردم حظِ این دایره از لطفِ مناعت
از رحمتِ رب چَشم به افلاک ندارم
این شعر به آرامش و تسکین بسرودم
دیگر سَرِ غم گسترِ شکاک ندارم
در بندِ تخلص نشدم یکسره هر چند
سیراب از این چشمه ی ادراک ندارم