غزل شماره۱۳

 

دستی به قلم دارم تا شرح دهم رویت
شاید برسد دستم در شعر به گیسویت
یک سینه سخن دارم کی گوش فراداری
راهت ز چه کج کردی همچون خمِ ابرویت
ما را به سکوت اینک دعوت نکنی جانا
سخت است بدوزم لب در اوجِ هیاهویت
شوقت بشود ذوقی، زان ذوق دمد بیتی
وان بیت کشد بالی تا پر بزند سویت
دل را تو به آن دوزخ کز ناز به پا کردی
تطهیر بکن وان دم، بسپار به مینویت
کج خلقیِ دنیا را میدان مده بیش از این
جان را تو پناهی ده در جانب و پهلویت
بی نام و تخلص چون چشم از همه بردارد
بر او نظری کن با چشمانِ چو آهویت