پری رخسار من بازا

پری رخسار من بازا

امیر حسین مقدم

ز من پنهان مکن یارا ، دو چشم مه نشانت را.
به خوابم نیز میبینم، گل رخسار جانت را.

نگاهم کن که از جای نگاهت لاله میروید.

به جز من کس نداند، سرِّ چشمان نهانت را.

پری رخسار من ، از طاق ابرویت چه ها گویم ؟

از آن پیوسته جادو، آن کمان ابروانت را.

شکنج پیچ گیسویت، حدیث هر شبم گشته.

زتو من هدیه میخواهم، حریر گیسوانت را.

لبانت شرمِ بوسیدن، چه شرمِ شهوت آلودی،

پری یک بوسه میخواهم، به شرم از آن لبانت را.

عجب چاه زنخدانی، به یاد خواجه افتادم،

بده یک بوسه تا بینم، بهشت جاودانت را.

دو مرغ پرکشان داری، دو مست از باده پرواز،

نهان کردی میان پیروهن ، آن مرغکِ جان آشیانت را.