نه، به مویت قسم که ممکن نیست

پا، من از راه عشق پس بکشم

گیسوان معطرت را کاش ...

بگذاری که من نفس بکشم

+ + +

یاد آن ظهر داغ افتادم ...

آفتاب شدید تابستان

آخرین امتحان شهریور

وقت برگشتن از دبیرستان

+ + +

یاد تجدیدی من و تو به خیر

باعث دیدنت ، نخستین بار

می دویدیم از قبولی ، شاد

هر دو در امتداد ریل قطار

+ + +

بعد از آن آشنایی کوتاه

دل من پاک، بی قرار تو شد

چشم من بود و ریل های تهی

عمر من صرف انتظار تو شد

+ + +

زد در ایام سخت سربازی

به سرم شوق خواستگاری تو

شد تمام آن دو سال و برگشتم

به امید جواب آری تو ...

+ + +

جز تو چشمم به تکیه گاهی نیست

من که بر پشت، کوه غم دارم

می فشارد گلوی من را بغض

شانه ات را چقدر کم دارم

+ + +

زده ای دست رد به سینه ی من

به تمنایت آمدم هر بار ...

کاش می شد دوباره برگردیم

به همان حسّ اولین دیدار

+ + +

حس با هم دویدن از هیجان

از زمین مثل باد، کنده شدن

همقدم مثل کوپه ها در راه

بال در بال هم، پرنده شدن

+ + +

گیسوان معطرت را کاش

بگذاری که من نفس بکشم

نه به مویت قسم که ممکن نیست

پا من از راه عشق پس بکشم