بین ماهرچی بود تموم شد رفت

این دفه ساکِ رفتنُ بسته م

موندنی نیستم خیالت تخت

دیگه ازدستِ بازیات خسته م

* * *

نصفت انگار بود زیر ِ زمین

چی کشیدم من از تو نیم وجبی

خوب نیگا کن ببین چی ساختی ازم

یه روانی ... یه آدم عصبی

* * *

قرص آرام بخش من بودی

تو شبای عذاب و دلشوره

امشب اما یه آدم عصبی

ساختی از من که بی تو مجبوره

* * *

با خودش توی آینه حرف بزنه

لعن و نفرین و فحش ِ زیر ِلبی

چند ساعت اتاقُ متر کنه

با همین جمله های بی ادبی

* * *

یادته عصر اولین دیدار...؟

بعد چند دفعه که منُ کاشتی

جای قول و قرار، نیمکت پارک

وسط اون گُلا که دوس داشتی

* * *

من که حرفات باورم شده بود

دیگه پس این همه دروغ چرا؟

تو که شعر دلت سپید نبود

خوندی اینقدر از فروغ چرا؟

* * *

با خودم فکر میکنم؛ یعنی...

داری الان به کی نفس میدی

سادگیمُ ببین که میگفتم...

لااقل کادوئامُ پس میدی!

* * *

پیش چشمام چقدر تاریکن

شبای خوشگل چراغونی

تو مقصر نبودی اینه دیگه

آخره عشقای خیابونی...