سوخته دلان

ما سوخته دلانیم که همه عمر بسوزیم

تا درد و فراق و غم ایّام بسرایم

مجنون

به كنج سينه ام مجنون شد اين دل

چه گويم چشمه چشمه خون شد اين دل

مزن سنگي به اين ديوانه شهر

پي ليلاي خود مجنون شد اين دل

آي مردم

آي مردم كجائيد بمن غم بدهيد

حكم تقدير چنين گفت كم كم بدهيد

همه غمها كه داديد خوردم بخدا

قوت هر روز مرا كه هر دمادم بدهد

كاش

كاش آواي جگر سوز مرا مي ديدي

حسرت ديدن هر روز مرا مي ديدي

منكه ديوانه شدم از غم تو كنج قفس

كاش چشم تر هر روز مرا مي ديدي

اندوه

قلم فهميد اندوه دلم را

به كاغذ گفت آخر مشكلم را

ز بس بر حال زارم گريه كردند

به دريا غرقه ديدم ساحلم را