گردش شبانه

دیشب هوای میکده آتش گرفته بود
از خانه تا دم میخانه آتش گرفته بود
بر سر هوای مستی جانانه کم  نبود
رفتم به سوی در بسته آتش گرفته بود
از بس هوا غم سنگین به سینه داشت
مهتاب؛ بی تاب شده آتش گرفته بود
تاریک بود چشم نمی دید چشم را
آغوش بی بغل گر گرفته آتش گرفته بود
تیپا به سنگ  می زدم بی می و خمار
از بس دلم شکسته  آتش گرفته بود
در زندگی  بازنده ی پر  شهباز تیز پر
بال و پری نمانده  آتش گرفته بود
برگشت تا به خانه مسیرم هزار شد
شولای تن برهنه آتش گرفته بود
بالا بلند چوب به دست داروغه بر سرم 
از بس به سر زده بی نتیجه آتش گرفته بود
جرمی نداشتم و بی جرم کشتنم
 از آه  سینه سوز؛ جوخه آتش گرفته بود
بسیار به چوب بست، خسته شد شکست
او خسته،  دلشکسته؛ آتش گرفته بود
این گردش شبانه  مرا برد تا کجای شهر
تا می رسم  دم میخانه، آتش گرفته بود
11اسفند99
آذر.م