یک عاشقانه ی آرام

سلام برتمام شما استادان ودوستان عزیزم
ممنونم ازوقتی که گذاشتیدودقت وتوجهی که داشتید

درمصراع نهم شعرم یه هجای بلندها جاافتاده که اشتباه تایپی بوده تلخی هابوده که ها تایپ نشده ووزن رومختل کرده درستش اینه:
خط می کشم برروی تلخی ها، براین غم دیوانه می خندم
بازهم ممنونم ازجناب قنبرپورواستادهداوندعزیزودیگراساتیدودوستان عزیزم که یادآوری کردند.....

سلام
شعر زیباست و دارایِ تصاویر و ترکیباتِ قشنگی‌ هم هست؛ مثلاً:
• در بیتِ نخست: مرزِ تنهایی، دستهایِ مهربانِ عشق، پرستویِ رها در باد، آسمانِ عشق؛
• در بیتِ دوم: وسعتِ بی‌تابِ آغوش، پروازِ رؤیایِ دیرین، بغل واکردن، خیالِ خوش، گم شدن در بازوانِ عشق؛
• در بیتِ سوم: گل‌آیه‌هایِ مهربانی (خیلی زیباست)، گوشِ دل، آهسته نجوا کردن، هزاران بار شنیدن داشتنِ آن گل‌آیه‌ها از زبانِ عشق؛
• در بیتِ چهارم: شهرِ دلتنگی و رد شدن از آن، جهانِ عشق
• در بیتِ پنجم: خط کشیدن بر روی تلخی‌[ها]، غمِ دیوانه و بر آن خنده زدن، شیرینِ افسانه و چنان ماندن، قهرمان عشق؛
• در بیتِ ششم: بندِ تاریکی و رهایی‌جویی از آن، ماهِ پنهان‌مانده پشتِ ابر، شبِ ممتد و پُل زدن از آن تا روشنایِ کهکشانِ عشق!
در همۀ این‌ها زیبایی‌هایِ گوناگون، آشکار و نهان، صوری و معنوی و مفهومی وجود دارد و هیچ بیت خالی از زیبایی نیست.

فقط همین بیتِ پایانی را در نظر بگیرید که چقدر زیباست:
"از بندِ تاریکی رهایم کن ای ماهِ پنهان‌مانده پشتِ ابر
تا پُل زنم از این شبِ ممتد تا روشنایِ کهکشانِ عشق" [!]
می‌ببینید که از زیبایی و ارجمندی هیچ کم ندارد:
رهایی‌جویی از بندِ تاریکی، دارایِ مفهومی گسترده و ژرف است و این "تاریکی" بیانِ دیگری است از "شبِ ممتد" که در مصراع بعد می‌آید؛
تصویرِ آن ماه را که در پشتِ ابر پنهان مانده است، با بیانی زیبا نشان می‌دهد و با خطابی خواستارانه: ای ماهِ پنهان‌مانده پشتِ ابر؛
شبِ ممتد! یعنی شبِ دیرنده، شبی که زیاد طول کشیده است یا شبِ درازدنباله، شبی که علاوه بر آن کشیده شدن، هنوز هم تمام و بریده نشده و... این همان تاریکی‌ست که شاعر در پیِ رهایی‌جویی از آن است. همین یک ترکیب را ببینید چقدر گسترده و ژرف و البته زیباست؛
در پایان هم پل زدن از آن شبِ ممتد تا (رسیدن به) روشنایِ کهکشانِ عشق!
افزون بر این، تاریکی و شبِ ممتد در برابرِ روشنا (روشنایی، فروغ)، بند در برابرِ رهایی، تضادی را به نمایش گذاشته است.
واقعاً زیباست. آفرین‌ها بر سرایندۀ این شعر.

و امّا سه نکتۀ قابلِ عرضِ دیگر:
1ـ در فاصله‌گذاری و جدانویسیِ واژه‌ها اصلاً دقّت نشده ‌است و این از همان مصراعِ نخستین دیده می‌شود: "ردمیشوم ازمرزتنهایی"!
2ـ در دو جا، به شیوۀ وزن‌هایِ دوری، در وسطِ مصراع یک هجایِ کوتاه اضافه آمده است: الف) در مصراعِ دوم از بیتِ اوّل، "د" در "باد"؛
ب) در مصراعِ دوم از بیتِ سوم، "ر" در "بار".
البته در این باره نظرِ عروض‌دانانی چون آقایان اخباری و حکیم و سلیمی بنی و هداوند و دیگر عزیزان می‌تواند دقیق‌تر باشد، ولی به نظرِ من چون وزن سروده تقریباً دوری‌وار شده است، یعنی چون عملاً هنگامِ خوانش، در پایانِ رکنِ سومِ هر مصراع درنگی خفیف القا می‌شود و درواقع رخ می‌دهد، این اضافه‌هجا شکست و شکافی در وزن را سبب نشده است؛ هرچند که پرهیز از آن بهتر است.
3ـ افزودن "ها" به "تلخی" برایِ اصلاحِ وزن، که اصلاحیه نوشته‌اید.
بهره ولذت بردم؛ سپاس.
کلکتان همیشه خوش‌خرام.