غزال و یاد ( دو غزل )

غزال

امیر حسین مقدم

دگر چگونه بسازم غزل؟ غزالم نیست.. /      چگونه پَربزنم؟ پَر شکسته، بالم نیست.

چگونه قِصّه بگویم، چو غُصّه غالب شد. /    چگونه نَعره برآرم ؟ کمم، کمالم نیست.

ستاره را چه بگویم ز آرزوهایم.   /     که در فراق تو  بَدر ار بُوَد، هلالم نیست.

مگر که باد بیارد شَمیم پیراهن،   /     زگریه، گر دو دیده دهم، هم وصالم نیست.

زماتمی که زِهجرانِ تو به جان دارم،   /      کشنده تر به خدا در جهان ملالم نیست.

دگر حرام نباشد مرا، حرامیِ مَیْ،   /     تو رفته ای، بِخدا، زمزمم، حلالم نیست.

مجال با تو تَغَزُّل، چو خوابِ شیرین شد.   /    مگر درآن سَرَم بشود، در جهان مجالم نیست.

بهار 1390

یاد

یاد آر که با یاد تو جانانه بگرییم.   /     پیش آی که پیشت چه پریشانه بگرییم.

چون سیل به هرسو دل دیوانه روان است،   /     چون صخره رهم بند که سدّانه بگرییم.

در نامه‌ی عشّاق زما هم رقمی کاش،   /    تا جامه درانیم و به شُکرانه بگرییم.

امروز ستم گشته از اندازه فزون تر،   /     باید که درین مخمصه رِندانه بگرییم.

یک بار دگر محتسبان باز رسیدند،   /    مخمورِ شرابیم، چه مستانه بگرییم؟

گویی که مبارز زدل خاک برآمد،   /    چون خواجه در این بستر میخانه بگرییم.

دوران جوانی به سرآمد ثمری کو؟   /     وقت است دگر تا همه پیرانه بگرییم.

پاییز 1390