دام ...

افتا ده ام،
  دَر دام این چندین هزار...
         از رِشته ی افکارِ خود
هریک مراهر دَم زِسویی!
می کِشد
جان خسته است،
   خسته تر از آن جسمِ من

             هرگزنباشدآشتی!

                دربین این افکارمن،

  افکاردارد صد تضاد،

       صد واهمه چندین نقاب،
یک رشته تا اوج خیال،
    دیگر به سوی صد محال!
        آن یک چنان با آب وتاب
            افتاده از من می خورد
                 دیگر به اوجم می بَرد
                   یک باره آن دَم می پَرد
 یک رشته هم در گوشه ای
               زیرک زمینم می زند.
                 با دیگری حالم خوش است
                         گویی که مستم،مدهشم
 با آن یکی هم این دلم
     گاهی به* حسرت *می رسد
                  دنباله ی آن دیگری 
                 حتی به *غفلت* می رسد
آن دیگرَش غُر می زند
     چون غده ای بدخیم فکر،
           در کُل این سَر می تَنَد
انگار هریک دَر سکوت
      یک ریشه ای در من تنید
                هر یک غذای روح را
                   از شیره ی جانم مَکید
                            آرام،آرام بی صدا!

                           پُرگشته ام از ریشه ها
                این غده ی جرثومه را،
                           باید که اندازم زِ پا

سارارحیمی:پ۲۴بهمن۱۳۹۹

                                                            * نیستی*