علی ای کرم هُماسی تارینین گوزل نشانی
او هُماکی کولگه سیله بورویوبدی ماسوانی
اورک اَر تانیرسان الله گور علی رُخینده جمعین
تانیدیم علیله منده قسم اللها خدانی
اینان اللها فنادن ایکی دنیادا اثر یوخ
علی تک کی کیمسه توتسا سرچشمه ی بقانی
مگی سن سحاب رحمت یاغاسان کی یوخسا دوزخ
بو شرارِ قهری اوتلار هامی جانِ ماسوانی
دو گئت ای دیلنچی یوخسول قاپیسینی دُئو علینین
کی باغیشلیار گدایه کرمیله شاه نشانی
علیدن سُوای دئیر کیم کی بو قاتلیمله اوغلوم
کی اسیر اولوب الوزدا کئچینیشگیلن الانی
علیدن سُوای کی کیمسه گئتیرر اوغول عجایب
علَم ایله سین جهانه شهدای کربلانی
اگه دوسلا عهد باغلار پاک اولانلارین ایچینده
کیم علی تکین باجارمیش چئخادا باشا وفانی
نه چاغیرا بیللم الله نه بشر دئییم باجارمام
چاغیریم نه قالمیشام مات شهِ ملکِ لافتانی
ایکی گوزله آغلارام قان هله ای نسیم رحمت
کی او کویدن گئتیر توز منه وئر او توتیانی
بو امیدیله کی شاید ایاغون توزینه چاتسین
هامی سوزِ دل دی پیغام سنه یوللادیم صبانی
فقرا دعالریله چُئویرن قضانی سنسن
کی بیزیمدن جانیمیزدان چُئویر آفتِ قضانی
نه چالیم کی نی تک هردم کی نوایِ شوقین هردم
کی لسان غیب خوشتر چالیری بئله نوانی
بو اُمودلا هامّی آخشام کی نسیمِ صبحگاهدان
گله آشنا پیامی ائده شاد آشنانی
دور ائشیت گئجه زمانی بو نوانی حق قوشیندان
اورگین غمینده دوستا دئنه شهریار جانی
(۱۶۶//۱۴۰۳/۰۵/۲۸)
$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$
علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را
که به ماسوا فکندی همه سایه هما را
دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین
به علی شناختم من به خدا قسم خدا را
به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند
چو علی گرفته باشد سر چشمه بقا را
مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ
به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را
برو ای گدای مسکین در خانه علی زن
که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را
بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من
چو اسیر تست اکنون به اسیر کن مدارا
بجز از علی که آرد پسری ابوالعجائب
که علم کند به عالم شهدای کربلا را
چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان
چو علی که میتواند که بسر برد وفا را
نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت
متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را
بدو چشم خون فشانم هله ای نسیم رحمت
که ز کوی او غباری به من آر توتیا را
به امید آن که شاید برسد به خاک پایت
چه پیامها سپردم همه سوز دل صبا را
چو تویی قضای گردان به دعای مستمندان
که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را
چه زنم چونای هردم ز نوای شوق او دم
که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را
«همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی
به پیام آشنائی بنوازد آشنا را»
ز نوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب
غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهریارا
درود برشما جناب عبدالله پور عزیز
بسیارزیباست
علی یارتان