من بودم و تو بودی و غزل

این غزل را با افتخار و احترام پیشکش میکنم به بانو ساقی شایان

من بودم و تو بودی و غزل ....

امیر حسین مقدم.

به مهر میستایمت، امید من ترانه شو. / ترانه را بهانه‌ای همیشه جاودانه شو.

به قلب می‌نشانمت که قلب جاودان تویی. / به چشم می نگاهمت، نگاه عارفانه شو.

به عقل می پذیرمت، که عقل عاقلانه ای. / به روح می‌نهانمت ، عقیل عاقلانه شو.

به شعر می‌سرایمت که حدّ شاعرانه‌ای، / به شرم می‌نویست، رفیق خواهرانه شو.

سبو به دوش می‌کشم، می بهشت پیش توست، / برای چون منی خمار، شراب عاشقانه شو.

صدای هر پرنده را شنیده ام ز شعر تو، / سه تار و باز هم سه تار نوای ساحرانه شو.

به خنده‌ات گریستم که غم، پسش‌ نهفته بود. / میان طاق آسمان ، تو ماه آسمانه شو.

زمان همان دقیقه بود، که ثبت کردیش به شعر،

تو را به جان عاشقان، حدیث آن یگانه شو.

7/ 10 /91