از آغاز الست

موجِ شعر من به شوق تو لبِ ساحل‌ نشست

موجِ شعر... ترکیب جالبیست ( اشاره به گونه ای از شعر معاصر دارد که آقای احمدی آنرا مؤسس بود) ایهام بجائیست.

مصرع اول به زیبایی و ضربآهنگِ محکمی شروع میشود به ناگاه:

شور بودن در حضورت دیده را بر خلق بست

همین مصرع پریشیده و ضعفِ تألیف دار و مخاطب گریز باعث میشود که خواننده ابتدا از شعرتان گریزان و ناامید گردد.
البته برای واکاویِ اثرِ یک شاعر بایست از تجارب شخصی نیز استفاده نمود. همین لحظه که در حال تایپ این سروده ی شما هستم. چشمم مثل هر روز در حال زایشِ اشک شوریست که بشدت چشمانم را میسوزاند که هر بار بابستنِ دیدگانم کمی از آلامش میکاهد.این است که با مصرعِ مذکور یک ارتباط مفهومی و عاطفی برقرار کردم.در خصوص این تجاربی که واگویه نمودم موضوعی در ذهنم آمد که نمیدانم پیشتر جایی آنرا بازگو کرده ام یا خیر؟ اینکه:بنظرم وقتی سروده ای خلق میگردد شاعرش میمیرد و این ذهنِ خلاق و کاوشگر و جستارمندِ مخاطب است که بایست در پستویِ مخیله یِ شاعر رَوَد و حقایقِ مفهومی و واژگانِ ذهنی اش را بکاود و این کاویدن به ثمر نمیرسد مگر اینکه پویش و کوششی باشد که در محیطِ جغرافیای و فرهنگ و رسوم و رسانه ها و غیره ی راوی بتوان آن را فهمید و فهماند و به بارِش نِشانْد.
دکتر رشید کاکاوند بر خلافِ نظر اندیشمندان و منتقدین و ادبایِ ادبیات که شعر سهراب را تحلیل نموده و برای قسمتهایِ پاسبانها همه شاعر بودند و خواهرم زیبا شد،روایتها و نظراتِ مختلفی ارائه داده اند، میگوید:
همیشه میخواستم مفهوم و ذهنیتِ سهراب را نسبت به:
مادرم بی خبر از خواب پرید،خواهرم زیبا شد
بدانم و بفهمم و مفهوم و بازخوردِ این واژگان را بیابم.آقای کاکاوند ادامه داده که اتفاقی در کوپه یِ قطاری با دو سه نفر از اهالی کاشان هم کوپه ام شدم و در لابه لای صحبتهایشان فهمیدم که کاشانیها بر اساس رسوم و اعتقادشان بر این باورند که اگر زنِ حامله ای ترسیده یا خبر نامعمول یا یهوویی بشنود یا حادثه ای ببیند، حَملَش زیبا به دنیا می آید
برای همین وقتی سهراب میگوید:
مادرم بی خبر از خواب پرید،خواهرم زیبا شد
این موضوع با تأمل و تحلیلی درخور،اشاره به درک و احساس و واگویه یِ سهراب دارد.البته نمیتوان نظر بزرگان را همیشه وقع نهاد و وحی منزل دانست اما این بخشِ پویه و نقدِ آقای کاکاوند محلِ تأمل بوده و این ارزش را داراست که انسان را بفکر فرو بَرَد.( ما به اندیشه و مداقه،زنده ایم).
وقتی موج میرود و یکآن برمیگردد قطراتِ شورِ پراکنده اش ناخودآگاه مهمان چشمانِ علیلم میشود و هربار با بستن دیده و گریز از می آرامم ( معنای ظاهری) لیکِن شور و شوق و اشتیاقی نیز میتراود که چنان شیفته یِ دیدگانش میشود که تنها و تنها نگاهش را برای معشوقِ آرزومند باز میکند و بر غیر از آن،این چشمانِ سیاه و درشت بر پستویِ قفل زده یِ غبار و ناآگاهی برای همیشه بسته و نابیناست ( یک وفای به عهد).


با کمی چکش کاری و واژه گزینی و به پرواز درآوردنِ احساستان میتوانید ادعا کنید غزل نیکی سروده اید.

کُلا پیشرفتتان ستودنیست

موفق باشید