روایتی رقیق

مبتلا بود
به سرمای خودش 
دل بسته 
به تبِ ‌دارِ معجزه‌ها 
دچارِ روایتی رقیق بود
و می‌رفت از درد
تا خسته نشود از نالیدگی 
آنقدر پای خواستن‌اش لنگید 
که نا‌ جور  شد با وصله‌ها
و برهنگی‌اش ماند
مانده شد در پُک‌های عمیق
لغزید پایش
چنگ انداخت به خیابان 
تا سکته کنند پل ها 
و بعد هایش
که می آمد به امروز 
به غلظت نمی رسید 
پای لنگیدگی‌اش 
کمر سفت می‌کرد 
پر بود از برهنه‌اش اما
از عطش آب نمی‌خورد چشمش
پل‌ها پیر
خیابان پیر
و کنارِ درختی که پشتش را نمی دید
مرگ می‌رسید  
و تخم  می‌پاشید 

#محسن_افشارنادری