بی قرار

هیچکس درک نکرد گذشتنت را
 لیک اندوه را من مزه کردم
جای آغوشت بر تنم خالی ماند
هستی ام زمستان شد دلم یخ زد
جسمم عاجز شد و روح دردمند
گل های باغچه یک به یک افسردن
شاخه دار و درختان تعظیم کردند
شادی و خنده با تو کنارم بودند
باران و قهوه با تو خاطره بود
قهوه تلخ با تو شکرین بود
این دم باران که میبارد
هر قطره اش تیریست بر قلبم
شر شر باران دردیست بر دردم
حتی رهایم کرد خوش اقبالی
بسته نگه میدارم درب اتاق کوچکمان را
حداقل عطرت رهایم نکند