باشه کبود

لاشهٔ کبود
آن روز که با من عهد بستی میل رفتنت بود
من آن عروسک چوبی که برای مدتی بود
جای چند زخم ساده روی صورتم
خشم ماندنت را گاه گاهی مرحمی بود
در من نایی نماند و پژمرده گشتم
تو هر روز پر بارُ سبزتر،خون من آب به گلدانت بود
خرابت شدم هر روز بی جان،اما
جان گرفتیُ فصل تو شد از چشم من که بارانی بود
تو به مقصود رسیدی و من مقصد گم کرده ام
لاشهٔ کبودم برایت نشانی از آبادانی بود