صبر کن

سخن از رستاخیزی ست که هر سال به مدد گذر زمان می بینیم و ای کاش اندکی از آن می آموختیم برای خیز دوباره خویش ...
دیالوگی بسیار جالب است بین درخت و شاعر که پی در پی نوشته آمده است ولی قدرت انتقال شاعر به اندازه ای ست که با همان خواندن در مرتبه ی اول این دیالوگ و تفاوت گویندگان آن را در می یابد .
رقصیدن درخت برای باد به سختی
دل نکندن درخت
وصله های پریشان
حریف باد نشدن
وصله های زرد لباس
لباس بهاری درخت
پیکر انسانی درخت
منادا قرار دادن درخت
و
شکوفه آوردن
در هر کدام از این تعابیر تشخیص هایی عیان و نهان خودنمایی می کنند. که در کنار هم به ترکیب نهایی شعر دست یافته اند .
جناس نازنین بین درخت و رخت و تناسب بسیار به جا ی این جناس با طبیعت کلام
مراعات نظیر باد و درخت و برف و بهار و شکوفه و نیز صبر که از نام گیاهی گرفته شده است
استعاره وصله های زرد از برگ ها
استعاره رخت درخت از کلیت تصویر برگ ها و میوه های سبز درخت
اضافه ی استعاری قدرتمند وصله های پریشان
واج آرایی حرف ب در سه سطر انتهایی شعر که به شکلی ویژه هم برگ هم برف و هم باد را در ذهن خواننده تداعی می کند .
کنایه مستور در سخت رقصیدن درخت به معنای بزرگی و بلندی درخت
تناسب افعال با مقتضای کلام ، در سطور آغازین افعال نفی و در ادامه افعال با بار معنایی منفی همچون نکندن ، نشدن و ریختن و بودن ( در معنای ماضی و حسرت درخت بر آن ) و در سطر آخر دو فعل می آید و می آری که هر دو بار معنایی مثبتی دارند و می آری با ترکیب می و آری که خود بار معنایی بسیار بسیار مثبت و دلنشینی دارد .
همه این ها به همراه عواملی دیگر که از دید من شاید به دور مانده باشد ، موجبات آفرینش شعری بسیار ساده و روان و در عین حال ریتمیک و خیال انگیز را فراهم کرده اند که باز هم تاکید ی دوباره بر استفاده ی از ساده ترین کلمات برای آفریدن شعری شریف ، می باشد و درودها باید به شاعر بزرگ و قلم قدرتمند او گفت .