هیچ

دوستِ من/

در خصوص رعایت قوافی در مثنوی یا هر قالب کلاسیکِ دیگری، باید حرف پایانیِ واژه یِ هر مصرع با حرف پایانیِ آن واژه در مصاریعِ زوج مثلا در مثنوی:
آن حروف که روّی با علامتِ تشدید بر رویِ واو خوانده میشود،یکی باشند مثال:

 متهم هم قافیه جهنم مصمم و غیره میشود که حروف آخرشان نون ن است و نه بَدَم ،چرا که بد آخرین حرف روّی اش دال د است و آن میمی م که در پایانش آورده شده روّی محسوب نمیشود

همچنین در بیتِ آخر، مبهم هم قافیه مردن نمیشود( با همان توضیحات)

دوم:
وزنِ شعر است، که یکدست نیست ( فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعَلَن) با دیگر مصاریع از هجایی محروم و کُلا سکته هایی برجسته.

سوم:
استفاده از تلو . زاج . قمیص ( بر پیکره یِ ادبیات اینان واژگان یا موضوعاتی طرد شده هستند) هرچند شاعر مختار است ولی برای درک مخاطب و ارتباط با مخاطب،نیاز است که واژگانی که مورد استفاده قرار میگیرند،مصطلح و پراحساس و در دامنه یِ گسترانگیِ زبان پارسی جایی داشته باشند.

سوم:

مفاهیم و معانیِ این ابیات است:

زاج را الکن زیر قمیص خودم بردن ، خواننده با آن ارتباطی نمیگیرد و ناامید میگردد.

گاهی،وزنِ بعضی از ابیات دارای ضربآهنگ و شور بود
گاهی واج آرایی نیز در شعرتان وجود داشت.( گرفتار به گنداب) یا ( چامه و چسان) اینها خوب بود.


موفق باشید.( با مطالعه،میتوانید آینده یِ روشنی داشته باشید.... شعرخوانی و مطالعه و دقت)