شعر رفتن

به جز رفتن دیگه راهی نمونده

چراغ بخت من خاموش و کوره

از این دلواپسی باید گذر کرد

از این جا تا خدا یک راه دوره

منو یک کوله بار خالی از تو

میون سایه های غم پریشون

به پای سایه ها باید برم من

منم عمری که از دنیا گریزون

دلم لبریز دردو بی پناهم

در این دنیای خوش جایی برام نیست

برای خسته از بار مصیبت

 به جز رفتن که راه دیگری نیست  

اگه قلبی برام جایی نداره

بدون حتی برام موندن محاله

حالا تنها خیالم پر گرفتن

از این چوب قلم تا چوبه داره

برام شعر خوش رفتن قشنگه

منی که با سیاهی می ستیزم   

منه خسته از این بیهودگی ها

به فریادی ز دنیا میگریزم

خوشا سر دادن فریاد رفتن

از این تقدیر شوم باید رها شیم

باید دل زد به هر کوره ره تار

 که تا شاید هم اغوش خدا شیم