ماهِ سیاه

سلام

و

وقتی این شعر را می نگرید تمام واژه های کلیدی اش از جمله قوافی کلماتی قدیمی و حتی بسیار قدیمی هستند که شاعر به خود جرات استفاده از آن را داده است ولی با خواندن شعر و غرق شدن در وزن اش یواش یواش همه ی کلمات برای ات روشن می شوند و به دل ات می نشینند انگار که سال هاست آن ها را شنیده و به کار بسته ای درست برخلاف بسیاری اشعار دیگر که امروز ه سروده می شوند و شاید بسیار کمتر از این شعر شریف واژه های کهن دارند ولی نمی شود به خواندن شان دل داد ...
سوال این است که شاعر چه اعجازی در کار کرده است که تا این حد شعر کهن خویش را زیبا و دلنشین عرضه کند ؟

به زعم من اولین کار شاعر برگزیدن مصراع های کوتاه که دارای دو رکن وزنی هستند و بر دو وزن خوانده می شوند ( مستفعل مفعولن // مفعول و مفاعیلن )
تکرار سریع این دو رکن در دو مصراع پی در پی آن چنان مغناطیسی از آهنگ ایجاد می کند که خواننده را در درون خویش حبس خواهد کرد و احساسی خوشآیند از خواندن اش در او می پراکند .
دو دیگر اعجاز شاعر استفاده ی بسیار به جا از اسامی بسیار نام آشنا برای مخاطب است ، نام هایی که هر کدام یا خود اسطوره اند یا در دل داستانی اساطیری نقش مهمی دارند و خواننده پارسی زبان به وجود آن ها مباهات می کند یا از وجود بعضی احساسی از خشم فراوان به همراه تطبیق آن ها با اوضاع و افراد عصر خویش ، او را فرا می گیرد و همین ماجرا ست که سبب می شود حتی اگر معنای واژه ای را نمی داند برای یافتن اش جستجو کند .
نکته ی آخر هم آن است که روایت شعر بر خلاف ساختار آن بسیار امروزی و به روز است و قابل انطباق با شرایط حاکم بر جامعه ی شاعر و مخاطب اش و همین امر نیز سببی می شود برای آن که خواننده حضور کلمات دیرینه را خوشآیند بیاید چرا که در خدمت بیان دردی از دردهای بی شمار او و بازنمودن آرزوهای به حق او هستند .

اما از همه ی این ها گذشته همواره گفته و می گویم که خود را به ادبیات کهن ایران بسیار بسیار بسیار مدیون می دانم و برای زنده نگاه داشتن اش و نیز به کار بردن عناصر ش جهت یادآوری فخامت شان از هیچ تلاشی دریغ نمی کنم و خواندن چنین شعری آن چنان مسرورم می دارد که کلاه نداشته از سر برداشته و در برابر قدوم شاعر ش می ایستم ...