وصل دریا نشاط جاودانه ی ماست

ما ز بالاییم و بالا می رویم

ما ز دریاییم و دریا می رویم

ما از آن جا و از این جا نیستیم

ما ز بی‌جاییم و بی‌جا می رویم

(مولانا)

درود جناب ناظمی بزرگوار!

شعری بسیار ناب سروده‌اید که اندیشه‌ای بس ژرف در پس آن نهفته است.

آنگونه که از فحوای شعرتان و استعاره و تشبیهات ناب و بکری که آورده‌اید دریافتم، لب سخنتان این است که:

انسان آزاد آفریده شده است؛ امّا او خویش را گرفتار سرگرمی‌های واهی ساخته و این سرگرمی‌ها، آزادی واقعی را از او سلب نموده و او را گرفتار دوزخِ اسارت و بدبختی نموده است.
(و اصولا فلسفه‌ی رانده شدن آدم و حوا از بهشت نیز فریب همین دست سرگرمی‌ها بود.)
اگر انسان به فطرت آزاد خویش بازگردد؛ دست از زیاده‌خواهی بشوید و خویشتنِ خویش را دربند مادیات و نیز خواهش‌های پوچ نفسانی گرفتار نسازد، می‌بیند که چقدر زندگی زیباست و او در بهشت عدن و در آرامش محض زندگی می‌کند.

خودشناسی راهی است به سوی خداشناسی و زندگی توام با آرامش محض و زیبایی.

با همین مطلب کوتاه؛ امّا بسیار مهم، تیک نقد را فعّال می‌کنم و منتظر ارسال نقدهای ارزشمند دوستان بزرگواری که در این زمینه ید طولایی دارند، می‌مانم؛ امید که ارزش شعر و سخنتان بیش از این‌ها شناخته شود.

شاعرانه‌هایتان ماندگار