دردِ دل

دردِ دل را به که گویم که نگارم را نیست
راحت جان زِ که جویم که بهارم را نیست
خوردم افسوس و دوصد ناله به دنباله آن
رازِ جان را به که گویم که نهانم را نیست
نَکهت راه نفس را که نگهدارم بود
از چه بویم که دگر یارِ خوش الوانم نیست
چشمِ خود را بزدایم ز نگاهِ دگران
چون که مرگ من دیوانه رسیدست و امانم را نیست
مست و دیوانه و عاشق نگرانم کردی
از چه نالم به جهان چونکه فغانم را نیست
من چه آسوده خیالم که تو را باور بود
عشقِ مجنون به تلاشست و زمانم را نیست
نوثمر،گل به گلستان و طرب شاد بزیست
دستِ مسکینِ تو را گوی دکانم را نیست