رباعی 14 ــــــــــ 22

14
تلخای شراب را، ملامت کردند
تلخی وش دیگری به کامت کردند
ساغر چوشکست و خاک آن منقل شد
خاکسترِ حقه ، در کلامت کردند !
15
خواندم غزلت ترانه دستم دادی
پیمانه ی عاشقانه دستم دادی
تا گیسوی پر پشت تو بردوشم ریخت
آشفته ترین بهانه، دستم دادی
16
هر روسر سفیدِ بر چوب شده
حقیست که بی فلسفه مصلوب شده
ماندم که پریشان شدنت از موی است؟
یا حرکتِ دخترانِ مغضوب شده؟
17
ما را به عقب مبر! که این بامِ بلند
رحمی نه به آزاده کند، یا در بند!
بد نیست به پشتِ سر، نگاهی بکنی!
از آن که زمین خورده، بیاموزی پند

18
تا فرصتِ فریاد زدن هست بیا !
از میکده با ساغرِ در دست بیا !
هرچند سرِ کوچه خطر باید کرد!
با مزه تر از، ساقی سرمست بیا!
19
حالا که فضا دچار تغییر شده
حتی هیجان راهیِ تفسیر شده
شایسته که نای وحنجره بازکنی
خارج شود این هوای دلگیر شده
20
در کوچه صدای شرشر باران است
یا مرگ سکوت و یزله یاران است
از لهجه غیر بومیان فهمیدم
رگبار به سمت و سوی عیاران است
21

محصولِ ندانستن وفرصت سوزی
همواره شکست بوده، در پیروزی
هرچنـــد عمل گرا و زیرک بهتــــر
باید بزنی، به آب وآتش روزی!
22
از بسترِ پیش رو، بیا برگردیم!
پاتک زده بهمن، همگی دربندیم
معقول که با خرد، قدم بر داریم
هر چند، که در رهگذر ترفندیم