سال92جسم زن را شناختم یا فراموشی

به:زنان و دخترانِ سرزمینم


"زنی که از باغ هایِ صبح می آمد و سرِ دیوِ شبِ ستم در دستانش بود !"



ستایش می کنم تو را.
ستایش می کنم تو را.
نه به خاطرِ سرخیِ دشنه ی لبانت،
آن لبانی که اندوه را
به دورترین قله ها تبعید می کند،
آن لبانی که آتش را
در تاریک ترین زندان ها هم
روشن و خنک نگه می دارد.
دوستت دارم.


ستایش می کنم تو را.
نه برای تیرگیِ گیسوانِ نوازشگرت،
آن گیسوانی که از نردبانِ آن من
به جامِ ملکوت هبوط می کنم.
دوستت دارم.


شب در چشم ها می دوید،
فریاد می کشید و عَربَده.
شب در چشم ها سکوت می کاشت
و آب را به تنگ ترین کوچه ها
تبعید کرده بود.
شب در چشم ها
عُصاره ی سنگ را پاشیده بود.
شب در اوجِ اِعتِلا بود.


شب در رویاها پرواز می کرد
و آسمان را به چالِش طلبیده
"هَل من مَزید" می خواند.
تو می توانستی در خوابِ چشمانت
آرام گیری.
می توانستی آوازِ سوگوارِ لبانت را اِغماض کنی،می توانستی
-و این کارِ گله ی مردمان است-.
می توانستی زَنگیِ شب را
به گیسوانت هدیه دهی.
سوگند می خورم می توانستی.

اما تو،
شب را نیاشامیدی
با مردمکانِ طوفانت.
تو شب را نیاشامیدی
در اوجِ فرودت.
تو آوازِ خاموش بودی.
تو شب را
به سِلولِ دیدگانت راه ندادی.
ستایش می کنم طوفانِ خاموشِ لبانت را.
ستایش می کنم به پاخیزیِ دشنه ی لبانت را.
تو شب را به گیسوانت راه ندادی.
ستایش می کنم تو را.
دوستت دارم!



(برهنه در بارانِ دره یِ کومایی)

فخرالدین ساعدموچشی

درووَتات میثربانو.
روزگارت به سربلندی،شادی و پیروزی باد.
خواب هایت گُل دَهاد.

خواهرم !
نگران نباش.من شرمسارم که نوشته ام این برداشت را در تو درست کرد که بپنداری کام°اندیشم و گُجَسته.

دو چیز داریم:روح زن،جسم زن.
من با روح زن زودتر آشنا شدم و در نهایت با جسم زن در ۳۴ سالگی به شهود رسیدم و آشنا شدم.

اما درباره ی هنر و درباره ی ادبیات:
هنر،سراسر زیبایی است و زشتی و زیبایی در یک اثر هنری،همچون دوگانه ی نور و تاریکی است.
ما دیوید هربرت لارنس را داریم که"عشق در کومه های یونجه" را که تمام سکس است می نویسد و نیز جیمز جویس را داریم که اولیس را می نویسد که زیبا ناشناسان در هر دو مورد از چاپ آن به خاطر اِروتیک بودن و کامناکی آن نخست بار جلوگیری کردند.


به هر حال،زن به گفته ی گارسیا لورکا"تَنِ ربوده شده از بهشت"است و ما از باغِ بهشت،تنها زن را به گواه داریم.



به هر حال بانوی من،
درباره ی خود بگویم که من پر از شگفتی درباره ی زن،زندگی،عشق،مرگ،"خدا"،زیبایی اَستم اما قفلِ اباطیل بر گلویم است و نمی توانم سخن بگویم،همچون مرده ای که ناگویا است.


آه بانو جان ،
پرم از آوازِ باران اما دریغ از قفلِ سکوت و خموشی و ناگویایی

درودتان
رقص قلمتان مانا و قلب کلامتان تپنده باد
باشید و بسرایید
در پناه حق