ترانه کوه غمگین

مثل کوهی شدم انگار که عمقش روی آتیشه
دارم میمیرم از غصه، تموم من تموم میشه
دلم تا ته پر حرفِ، شبیه مغز یه خودکار
لبم رو دوختم روی پُک نامرد هر سیگار
منو خالی نکن از من، میون عمق کابوسم
من اینجا روی هر شعری فقط اشکامو میبوسم
کمی دردامو جاروکن نمیخوام از تو برگردم
به جونت بعد تو هر شب منم عکساتو تر کردم
همین سرگیجه ها آخر منو میگیره از دنیا
شبیه بوسه ی ماهی و قلابِ  ته  دریا