خورشید سرد

خورشید سرد

گریز تا به تای نگاهم
می رقصاند امواج دریای لاجوردی ام را
سورمه ی شبانه ی آسمانم
فرو می ریزد بر بلندای روی بی تابم
می لرزند ریشه های گلگون درونم
به پا می خیزنذ قامت های خفته وجودم
دالُ و لام لوح های بی نقطه ام
پرده می دَرند از چیچک های خشکیده ام
دانه های پوچ مزرعه ی سوزانم
قوت لا یموت سیب گلوی امروزم
دره های عمیق لب های سفیدم
سرخ می شوند از خروش شیره ی رگ هایم
خورشید سرد رُخم بارانی می شود
و قطره ها می چکند از گوی های ابری ام
این هزار و یک شب فریادها دارد
و میان قلب و قلم فاصله هاست
ننویسم پایان تو نخوان انتها
این صبح تا به قیامت دارد شب ها

آرزو رستمی