سنسیزلیق

سَنسیزلیق

نِئجه سَنسیزلیق ایچینده یانمیشام، آغلامیشام
گِئجه‌لَر صوبحه قَدَر گؤزلَریمی یومّامیشام
گؤزلَریم یؤلو گؤزلَر
اورَگیم سَنی بَکلَر
باهارلار خَزان اُلدو...
سَن مَنی یاد اِیلَمَدین
گِئجه‌لَر گونوز اُلدو...
سَن سَسیمی اِشیتمَدین
باخیسان اوزاقلاردان نِئچه دیر، بیر سَس گَلیری
گؤرَسَن بو گونلَریم، نِئچه گونده گِئچَجَکدی؟
مَن یازیخ تَهلیقلَریم، مَنیم اوچون آغلار اُلدو
سَنله اُلان اُ گونلَریم، نِئجه بیر بیر یالان اُلدو
دؤزوم گَتیرَمّیرَم سَنسیزلیقین ناغیلیندا
اؤزوم اینانامّیرام ایشیقلارین سؤنمَسینه
بیلمیرَم نِئچه گوندو سَنسیزلیقین ایچیندَیَم
بیلمیرَم نِئجه اُلدو شِعرلَریمین قافیه سی
گؤرَسَن سَندَن سؤنرا یاشاییشا دؤنَجَیَم؟
یا گِئدیپ بیر طَرَفده یاواش یاواش اؤلَجَیَم؟
خَزان دا باهار اُلدو...
دالا دؤنوپ بیر باخمادین
گوندوزلَر گِئجه اُلدو...
سَن سَسیمه سَس وِرمَدین
آخ نِئجه بیلَمَّدیم غَملی غَملی سؤزلَرینی
باخ نِئجه گؤرَمَّدیم گؤزلَرینده یالانلاری
سَن گِئتّین یؤلون گالدی، دالینجا ایکی بَکلَر گؤز
اَیَر ایندی دوروپ گَلسَن، گَنه آغلار قالاجاق گؤز
بیلیرَم آدیم کیمین، بو دَرد هِئچ دینمَیَجَک
گؤرورَم خَزان کیمین، باهار اَصلاً گَلمَیَجَک
اُ آخان سولار دوردو
سَنسیزلیقیم قورتولمادی
وِردیقین لاله سؤلدو
باهار گَلیپ چاتامّادی
بیر دوروپ گَلَمَّدین بیرده گؤرَم مَن نامَردلیق
هِئچ دؤنوپ دییَمَّدیم، بَس نَقَدَر ویجدانسیزلیق
کارونلار اَیَر دورسا، اُ نیل اَیَر سوسوزلاسا
گِئجه‌لَر اُ اولدوزلار یِره دوشوپ تاپیلماسا
گَنه ده گؤرمَیَجَک بو گؤزلَریم گؤزلَرینی
هِئچ کیمسه بیلمَیَجَک بو عِشقیمین شؤکَتینی
گَنه ده سؤیلَییرَم...
بو غَملَریم دینمَیَجَک
سَنسیزلیق مَنه گؤره...
هِئچ بیر زامان بیتمَیَجَک

 

 

بی تو بودن

(ببین چطور در هوای بی تو بودن سوخته‌ و گرییده‌ام
شب‌ها تا سحر دیدگانم را نبسته‌ام
چشمانم به راه دوخته شده‌اند
دلم منتظر توست
بهار‌ان، خزان شدند...
تو مرا یاد نکردی
شب‌ها، روز شدند...
تو صدای مرا نشنیدی
دیری است که انگار، از دوردست‌ها صدایی می‌آید
به نظرت چه مدتی طول می‌کشد تا این روزهایم سرآید؟
منِ بیچاره، تنهایی‌هایم، برای من گریان شده‌اند
و آن روز‌هایی که با تو داشتم، تک تک دروغ شده‌اند
نمی‌توانم در قصهٔ بی تو بودن، صبر پیشه کنم
حتی خودم هم، خاموش شدن روشنایی‌ها را باور نمی‌کنم
نمی‌دانم که چند روز است در هوای بی تو بودن هستم
نمی‌دانم قافیهٔ شعرهایم چه شدند
به نظرت بعد از تو به زندگی برخواهم گشت؟
یا به کنجی خواهم خزید و آرام آرام از دنیا خواهم رفت؟
خزان هم بهار شد...
نظری به پشت سرت نکردی
روزها هم شب شد...
به صدای من، ندا ندادی
آخ چطور نتوانستم متوجه حرف‌های غمگینت بشوم
ببین چطور در نگاهت نتوانستم، دروغ‌ها را ببینم
تو رفتی ردّ پایت ماند، و پشت سرت دو چشم منتظر
اگر حالا هم از راه برسی، باز هم دیدگانم گریان خواهند ماند
مثل نامم می‌دانم که این درد هیچ گاه به بهبودی نخواهد رسید
مثل خزان دارم می بینم که بهار هرگز از راه نخواهد رسید
آن آب‌های روان ایستادند...
بی تو بودن‌هایم به سر نرسید
لاله ای که داده بودی، پژمرد...
اما بهار از راه نرسید
هرگز نتوانستی بیایی تا من نامردی را دوباره ببینم
اصلا نتوانستم بگویم، که چقدر دیگر باید بی وجدانی ببینم؟
کارون‌ها اگر بایستند، آن نیل اگر بی‌آب شود
شب‌ها اگر آن ستاره‌ها به زمین بیفتد و ناپدید شود
باز هم دیدگانم چشمان تو را نخواهد دید
و هیچ کس متوجه شکوه عشق من نخواهد شد
باز هم می‌گویم...
این غم‌هایم التیام نخواهند یافت
بی تو بودن برای من...
هرگز به پایان نخواهد یافت)