نامه‌ی ملا نصرالدّین به شیخ!

ای کج نشسته در طلبِ راهِ راستِحح!
ای که نظر به چیزِ تو ما را شفاستِحح!
‌‌
ای که خدا نشسته در اعماقِ چشمِ توحح!
ای که مسیرِ وصلِ خدا ریش و پشمِ توحح!
‌‌
ای که ز ترسِ معرفتت حول و حوشِ ناففف
شیطان فرار کرده به پهنای کوه قاففففففف
‌‌
آدم شناس و آه!!!! دمِ ما شناسِ مااا
ای که دمَت به اذنِ الهی مُماسِ مااا
‌‌
ای که به حکمِ او همه‌مان را نموده‌ای
جیبِ نجیبِ خاااااالیِ‌مان را ربوده‌ای
‌‌
ای فاتحِ بلندی و پستی وجب وجب
ای مردِ یکّه تاااااازِ نبردِ لذییییذِ شب
‌‌
ای که به هیچ وجه سواری نمی‌دهی
ای که بسی نمودی و باری نمی‌دهی
‌‌
ای دلرُبای دست به خیرِ عزیز ماااا
دستِ محبّتت متوسّل به چیز مااا
‌‌
ای که جهان به عشقِ نگاهِ تو مبتلااا
مردم همه به عشقِ رفاهِ تو در بلااااا
‌‌
ما را به لطفِ بیشتر عادت نده برو!
الطاف و دوستیت، دلم را زده، برو!
‌‌
دیگر بس است مهر و محبّت برای ماااا
دیگر بس است بذل و سخاوت برای ما
‌‌
بیهوده آفتابِ خودت را به ما نتاب
ما قدر ناشناسِ تو هستیم و آفتاب
‌‌
بگذار تا به چاااااااااااه بیفتیم، بی‌خیال!
ما کج مسیر و پوست کلفتیم؛ بی‌خیال!
‌‌
بیهوده صرف ما نکن این وقت ناب را
بگذار تا خدااااا  بفرستد عذاب  راااااا
‌‌
بگذار تا در آتشِ دوزخ فنا شویم
بگذار تا به حالِ بدِ خود رها شویم
‌‌
این هم‌نشینیِ تو به ما هیچ اثر نکرد
بویِ گُلِ وجودِ تو در گِل ثمر نکرد!!!!!
‌‌
امّاااا بترس، از اثرِ بوی گندِ مااااا
ما را رها کن و بِشِتاب از گزند ما
‌‌
حیفی تو در جوارِ چو مایی تلف شوی!!
حیف است ناگهان پسری نا خلف شوی!
‌‌
تو سال ها به زُهد و ریاضت نشسته‌ای
تو دل به بندِ هیچ نگاااااااهی نبسته‌ای
‌‌
ما را در این عذاااابِ الهی رها بکن!!!
فکری به حالِ دین و کتابِ خدا بکن!
‌‌
در گوشِ ما صدای تلاوت اثر نکرد
در جانِ ما سلاحِ محبّت اثر نکرد!!!
‌‌
وقتش رسیده دل بکَنی از نجات ما
گویی که تَه کشیده مرااامِ دواتِ ما
‌‌
قسمت جدایی است میانِ من و تو شیخ!
بر او محقّق است نهاااانِ من و تو  شیخ!
‌‌
روزی نقابِ چهرهِ بیفتد به خااک هه!
بگذار بگذریم که رفتی به ف..ک هه!
‌‌
افسار کار  را بده دستِ  خدای خود!!!
بگذار تا خودش بنشیند به جای خود
‌‌
اینگونه شاید از درِ لطفش نگاه کرد!
لعنت به این غرور که ما را تباه کرد!