ما

چون ما نامهربانیم
تورا برما چه مهربانی است

چون زخود هیچ ندانیم
مارا هرچه گویی هیچ بدانیم

چون در ره خود نگاه بر خود نداریم
ز عشق و یار چو جام شراب عاریم

چون بی راهه ره شود و عقل بیدار
تو چه باشی و نباشی دلی حیران داریم

چون در پس رویداد,ما را غم و آهی است
تو چه گویی ندانیم در ظاهر غرق دامیم

آه که گر خود ندانیم نه ولی و نه خدا
لحظه ی وصل و آه فراغ چو خود چو ما را نیابیم

دروغ من آدمی است و چه دامی است
بر هر دمت یابیش تارسی بر وصل نه جدایی

شاهی و عزت من خوار چه باشد
شاهی و عزت ما چه باشد

چنان است که گویی اولی سراب است
دومی رازی در پس سراب نهفت است

چون آهی ما را برآمد
رازی در پسش بر درک مارا خوش آمد

شعر و شاعری خود دامی است
که رازش چو آه نهان و مارا خوش حال است

سازش گوش ده و ندایش بر جان سپار
چنان که نوازد زما بر من خانه خراب

آیت نو تو را رواست
با ما بیا که باشدت جام شراب

حالی عجب که مباشد برآن مثالی
جامی عدم بر رهایی ز وهم و خیالی

حالی چو نیستی چو آن همگانی
چون راز بدانی ز من و دنیا رهایی

با ما بیا که خانه است در انتظارت
ما دواییم و حال برآریم چو یار باشد ما را لبانی

خال لب و ابروی کمان بوسه ای چو جام شراب
دامی حلال آهی که رواست رندی بر حال منان

حالت چه بس عجب چو دامی که ماییم
چه جویی بر دو راهی که ما راه نهانیم

چو دیدیش بیا ندیدش بیا نه بر ساز هواییم
ساز مان عشق و حالی خراب چو حال و هواییم

بر جایی خانه نسازیم خانه خود ماییم
با ما بیا تا رسی بر لحظه نه جداییم

تا رختی چو من را درآریم
تا یابیم حیقیت بر خود که ما زبر راهیم

با ما بیا با ما بیا و نمان بر هر دو راهی
رهی سه نشانت دهیم که ما تورا بر حق رسانیم