من با سکوتی سر شکسته روزه می گیرم

وقتی به این آینده ی مجهول ، زنجیرم
در بد ترین حالات روحی ، مرگ می گیرم
عمری زمستان است کل فصل هات ، اما
من جای تو دارم دراین سگ لرزه می میرم
با مرگ های بی سبب  ، دایم گلاویزم
با آدمیت های توی قصه  ، درگیرم
بی اشتها تر می شوم ، هر روز ، اجباری
وقتی از این شب گریه دلخوش کنک سیرم
یک قطره باران در مدار چشم هایم نیست
انگار من ناشی ترین ابر زمینگیرم
من، انقلابی زخمی ام رو به فروپاشی
فصل بلاتکلیفی از تاریخ تقدیرم
یک اعتراض ساده از جنس فراموشی
یک زخم عریان ، مثل یک ویروس واگیرم  
با دستهای خالی و با چشمهایی مات
یک خشم گردنکش ، شبیه غرش شیرم
ایران_ آزا...می پرم از خواب خرگوشی
ایرانی آزا...دوباره. ..موضع می گیرم 

...

درود به همه عزیزانم...از دل درود