هذیانی

سلام

و

مانای نازنین من
چگونه لب به سپاس از تو بجنبانم که چشمه ی اشک در جریان قرار نگیرد ؟؟
چگونه بی زبان شکّر و شیرین که هیچ گاه نداشتم دور قاب های طلای اشعارت ، حق مطلب را ادا توانم کرد ؟؟
چگونه این همه زیبایی را درون ذهن پر از اغتشاش خویش جای دهم ؟؟
چگونه می توان از پس زبان تو بر آمد ؟؟

سلام رفیق نجیب ام چه خوب کردی که آمدی و بدون شک چند صباحی که این جا در کنار دوستان باشی پی خواهی برد که با مدیریت صحیح و به دور از حاشیه جناب احمدی زاده گرامی ، چقدر روح و روان آدمی راحت است و تنها دغدغه اش شعر است و نه پاسخ گفتن به اراجیف خاله زنک هایی که بادمجان های دور قاب مدیران آن سایت کذایی بودند ...
بگذریم و دریابیم این شعر نازنین را که نیامده شمشیر از رو بسته است و ناوک کلمات را سمت آن چه که باید گسیل داشته است ...
راستی به گمان ام این اولین نظری ست که خارج از صفحه ی خویش در طول این مدت حضور در سایت ناب می نویسم و به فال نیک می گیرم اش تا قلم ام شاید سر به راه شود ...

درود
این شعر را در دو بخش با دو موضوع یافتم
قسمت ابتدایی شعر یک وجه اجتماعی بود و هیچ پرده ای بر شخصی که گوشش را گرفتی و آوردی شعر نبود و به لطف شرایطی که خودت شرح دادی شرحش به وضوح بیش از این جز مسدودی یا زندان دوباره و دوباره نیست...اما در چنین احوالی ناگهان از دل جامعه هنر و از دل مهرداد عشق بیرون‌ میزند و ناگهان شعر میزند به جاده خاکی معروف‌خودمان،
آه به معشوقه ی این دفتر بگوید...
معشوقه کیست در این شعر؟
زنی از تبار زیتون،صبر کن مانا مگر از دل چنین جامعه ی تلخی نباید معشوق زیتونی بیرون‌بزند که‌اگر آش پخته اش را در این‌شعر هم بزنم یک‌وجب روغن هم رویش مینشیند؟!!!
از کنایه ای که‌به هیکل استخانی و استخدام زدی چقدر راضی ام...هم‌ آن سبک‌ مدلینگ‌ سه دهه ی اخیر را نشانه رفتی‌ که‌اگر زنی از اقبال آبگوشت و برنج هر شب و نا آشنایی با واژه ی غریب ورزش باشد به حریم استخدام‌محرم‌نیست،و‌هم به گرسنگی کارجویان این جو‌لعنتی،نمیخواهم‌ شعرت را بند بند باز کنم که از توانایی نگارشت همه چیز عیان است اما حرف آخر را جایی زدی که لازم بود بله به همان رستنگاه سیب سرخ حوا شدیم‌یک مشت رجیم و رانده شده روی زمینی که به گاه شعر هم منتظر ماموری هستیم تا ....
بگذریم‌ خاطر این شعر یا ناسزا نامه را بیشتر نمی آزارم که بلوط کهنه به قدر کفایت آزارش داد...
مبارک‌هر دو‌شاعر باشد