سوره

چشمانم در فراق اشکهایم                                       بغض گریانی دارم در دل لبخند هایم                         ای مهتاب از دل شب هایم رخت نبند                         از ترس فراغت، دل بی نوا را چنگ نزن                       بعد از تو خورشیدی نیست صبح شود                        سپید دمی نیست همزبان با نغمه بلبل شود                  منم و روزگارم با عروسک ها                                   منم و لبخند هایم به مترسک ها                               نوری بمان در دل شب ها                                      لالایی باش در سیاهی فردا                                    بغض گلو را می فشرد دل زمزمه می کرد                  نالان در سکوت التماس گریه می کرد                        دل سنگم نرم نشد                                                آبی از این چشمان بی رحم گرم نشد                         شاید آن روز که باران بر کفن ببارد                          روزگار سوره خوشبختی برایم بخواند