جاده خیال

شب است                           مهتاب میدرخشد                          کفش خاطره به پا میکنم                       خودم را روی بال باد رها میکنم                      میروم به سمت جاده خیال                                     همواره میرسم به کوچه تنهایی                              تو در کنار درخت اقاقیا                                       ایستاده و تنهایی                             ماه ازدیدن تو افسرد                           موج گیسویت قایق دلم را برد                             چه بی رحمانه مراجذب خودت میکنی                            تمام سلول های بدنم جذب تو می شوند                             چه افسار گسیخته می تپد قلبم                                                می شوم محو تماشایت                             اینقدر نزدیکم به تو که                               می سوزاند لبانم را حرم نفسهایت                            خورشید سرک میکشد                    تیر طلایی نور میزند بر چشمم                تو حل میشوی در نورو مکان             باز پیچک تنهایی                می روید ز قلبم