شاعری.....

توبه کرد از شعر گفتن شاعری
ماعری شادی کنان القُشتَکید

بوی جوی مولیان بر باد رفت
کُرّه اسبی سینه ی خر می مکید

@@@@@@@@@@@@@

شاعری شد شعله ور چون دید عشق
پیش چشمش ساده پرپر می شود 

گفت: از این پس بدون عشق کی

آدمیزادی همافر می شود؟

@@@@@@@@@@@@@

شاعری خوابید روی تختخواب
نوچه شاعرها گساریدند می

چون که شد بیدار پرسید از خودش
خواب بر چشمم گماریدند کی؟

@@@@@@@@@@@@@

شاعری شد توبه کار از شاعری
سینه اش انگار بود اندوهلاخ

با خودش می گفت اگر بودش غمی
پادشاهی بر نمی افراشت کاخ

@@@@@@@@@@@@@

شاعری بدبختی اش را می سرود
حلقه زد در چشم هایش اشک زود

با خودش می گفت: هست آیا خری
تا بَرَد بر حال زارم رشک زود؟

@@@@@@@@@@@@@

شاعری از حال و روزش شکوه داشت
گفت با خود شاعری چیز بدی است

دیر فهمیدم خداوندا چرا؟
شاعری بیچارگیِ ممتدی است

@@@@@@@@@@@@@

شاعری فهمید چُرتَش پاره شد
گفت شاید من خیالاتی شدم

بار الها رحم کن بر من، اگر
خیره سر از بی مبالاتی شدم

@@@@@@@@@@@@@

شاعری زد عینکی دودی و دید
طبع شعر او عزادار است، پس

گفت با خود دفتر شعرم، نگو
مثل اوراق بهادار است، پس

@@@@@@@@@@

شاعری میل هوای تازه داشت
خورد چندین بار رانی در ا‌وین

بخت امّا چون نبودش یار، زود
مُرد از بی همزبانی در اوین

@@@@@@@@@@

شاعری چون شعرِ تر را دوست داشت
شاعری می کرد روی آبها

کامِ طبعِ او ولی از بختِ بد
تر نمی شد از سبوی آبها

@@@@@@@@@@

شاعری شد شعله ور چون دید عشق
پیش چشمش ساده پرپر می شود

گفت: از این پس_ بدون عشق_کی
آدمیزادی،  همافر می شود؟

@@@@@@@@@@

شاعری از غُصّه دق می کرد چون
لاله  روئی  چشم بر بست از جهان

آهی از دل برکشیده و گفت: کاش
چشم بر می بست  سر مست از جهان

@@@@@@@@@@

چشم، بر بست از جهان تا شاعری
آسمان محتاج یک فانوس، شد

چشم چون بگشود در برزخ، فقط
سینه ی خونینش اقیانوس، شد

@@@@@@@@@@

شاعری بابا بزرگش مرده بود
عرصه را بر طبع خود می دید تنگ

گفت : اگر راه فرار از مرگ بود
بر لَحَد هرگز نمی زیبید سنگ

@@@@@@@@@@

شاعِرِ دلخوش بِه بَه بَه چَه چَهی
شعر هایی بندِ تنبانی سرود

گرم شد _ چون دید_ بازارش شگرف
خسروانی های چاخانی سرود

@@@@@@@@@@

شاعری شعرش کمی بودار بود
گفت دیشب سیر خوردم با پیاز

گند بالا_ چون که دید _آورد، گفت
کاشکی افشا نمی کردیم راز

@@@@@@@@@@

شاعری بیگانه با فنّ عروض
در سرودن کم نه چون سُر خورده بود

گفت : کاش این طبع ناخوش گوی من
از عروضییون تلنگُر خورده بود

@@@@@@@@@@

شاعری از آسمان جُلّی ملول
پیش سعدی هم نمی انداخت لُنک!

چون کسادی دید در بازار شعر
چاره در این دید خود را کرد گُنگ

@@@@@@@@@@

شاعری کارش به رمّالی کشید
وا کُنَد تا "سرکتابِ" خویش را

" هیمیا" آموخت نزدِ خِبره ای
کم کُنَد شاید عذابِ خویش را

@@@@@@@@@@

روزه خوردن روز روشن شد مباح
شاعری قبل از اذان افطار کرد

اجر خود را تا مضاعف تر کند
بر بُنِ شعر و ادب ادرار کرد