راه بی پایان

شبیهِ یک مُسلمانم که در غم گُم نمود ایمان
من اهوازم که غمگینَست و مُحتاجِ کمی باران
.
بیا با بی مُحبّت بودنت دل را جهنّم کن
من ابراهیمِ آتش می شَوَم تا رَد شَوَم از آن
.
نگفتم آدمِ تنها اَزین غم‌ها نمی میرد؟
نگفتم من خودِ حُزنَم، نَیاوَر زیره تا کرمان؟
.
مرا دیوانه می‌خوانی که کُنجی گوشه می‌گیرد؟
نه‌تنها من نمی‌رنجم، که خود هم می کنم اِذعان...
.
قضاوت از لبِ خندان نکن من را که مَشکوکست
لَبی کان خوب می خندد، به بُغضی در گلو پنهان
.
منم روزی جهانم بر مَدارِ عشق می گردید
ولی هرروز می دادم کمی از قلب را، تاوان
.
وَ حالا نشئه ی خَلوَت نِشینی هایَم و خوبم
فقط گَهگاه می گیرد درین سینه دلی پژمان
.
نگو "برگرد؛ آغوشم برایَت مَنزلی اَمنَ‌ست"
که من فرسنگ ها پیموده‌ام این راهِ بی پایان... 
شبنم عبدلی