من سرسری گفتم که از آتش گریزانم

من سرسری گفتم که از آتش گریزانم

تو باورت آمد که حتمن مردِ میدانم

در پایِ آزادی نشستم عینِ یک گربه

چنگال ها تیز و ولیکن من همان آنم

در سردری هایِ غزل هایِ پریشانت

یادم نمی آید چه می گویم چه می خوانم

دستم به بازویِ دلم زور است و نامهربان

یک شاخه ی خارم درونِ باغ مهمانم

دریاچه ای در پایِ زاگرس خواب می بینم

شاید همان دریاچه با نامِ پریشانم

در سوتکِ دردم فقط شیطان زند لبخند

من از تمامِ سجده هایِ خود پشیمانم